پژوهشگران ویژگی جدیدی در ویروس کرونای عامل کووید ۱۹ پیدا کرده‌اند که موجب می‌شود نسبت به ویروس عامل سارس مسری‌تر باشد. از زمانی‌که ویروس کرونای عامل سارس (SARS-CoV) موجب خطر وقوع دنیاگیری شد، ۱۷ سال می‌گذرد. به لطف تلاش‌های سریع برای مهار شیوع عفونت، مردم جهان از اتفاقی بدتر در امان ماندند؛ اما این بار خیلی خوش‌شانس نبودیم. اینکه چه چیزی موجب می‌شود ویروس SARS-CoV-2 نسبت به ویروس‌های کرونای مشابه قبلی بسیار مسری‌تر باشد، سؤالی است که کمی به پاسخ آن نزدیک‌تر شده‌ایم و پژوهشگران دریافته‌اند که ویروس راه دیگری نیز برای وارد شدن به سلول‌های ما دارد. پژوهشگران دانشگاه فنی مونیخ آلمان و دانشگاه هلسینکی فنلاند مطالعه‌ای را هدایت کرده‌اند که کشف کرد گیرنده‌ای به‌نام «نوروپیلین-۱» به ویروس کرونای جدید توانایی بیشتری برای آلوده کردن بافت‌های ما می‌دهد. این پروتئین خاص در سلول‌های پوشاننده حفره بینی نسبتا فراوان است و آن را به محل مناسبی برای ویروس تبدیل می‌کند تا خانه‌ای درون بدن ما بسازد و خانواده ویروسی ایجاد و سپس به میزبان جدید سرایت کند. در اوایل سال جاری مشخص شد عاملی به‌نام گیرنده آنزیم مبدل آنژیوتانسین-۲ (ACE2) به ویروس کرونا کمک می‌کند به سطح سلول‌ها متصل شود؛ درحالی‌که آنزیمی به‌نام سرین پروتئاز تراغشایی نوع ۲ (TMPRSS2) برای ورود آن حیاتی است. این نوع مهارت باز کردن قفل مولکولی به‌خوبی توضیح می‌دهد چرا هر دو ویروس کرونای سارس در مناطق زیادی از بدن – از پوشش ریه‌ها گرفته تا مجرای گوارشی – ویرانی به بار می‌آورند؛ اما این مسئله توضیح نمی‌دهد چرا قدرت انتشار یکی از این ویروس‌ها بسیار بیشتر از دیگری است. راوی اوجا، ویروس‌شناس دانشگاه هلسینکی، می‌گوید: «نقطه شروع مطالعه ما این سؤال بود که اگر هر دو ویروس از همان گیرنده اصلی ACE2 استفاده می‌کنند، چرا ویروس کرونای SARS-CoV منجر به شیوع بسیاری کوچک‌تری در سال ۲۰۰۳ شد ولی ویروس SARS-CoV-2 تا این اندازه گسترش یافت.» قطعه مهمی از این معما با مقایسه دو ژنوم ویروسی ظاهر شد: SARS-CoV-2 توالی‌هایی دارد که مجموعه‌ای از قلاب‌ها تولید می‌کند که به قلاب‌هایی مورداستفاده پاتوژن‌های وحشتناک دیگر برای چسبیدن به بافت‌های میزبان، شباهت دارد. اولی واپالاهتی، ویروس‌شناس دیگری از دانشگاه هلسینکی، می‌گوید: «ویروس کرونای جدید در مقایسه با خویشاوند قدیمی‌تر خود، قطعه اضافه روی پروتئین‌های سطحی خود دارد که روی اسپایک‌های بسیاری از ویروس‌های ویرانگر انسانی ازجمله ابولا، HIV و سویه‌های به‌شدت بیماری‌زای آنفلوانزای طیور یافت می‌شود.»
